مولتیپل اسکلروزیس (MS) معمولاً در بزرگسالی جوان تشخیص داده میشود، زمانی که افراد در فرآیند تصمیم گیری‌های مهم در سبک زندگی، شغل و خانواده هستند. بحث منظم برنامه‌ریزی خانواده برای تعیین اینکه آیا تنظیماتی برای داروهای اصلاح‌کننده بیماری بیماری MS یا سایر اصلاحات بهداشتی یا سبک زندگی لازم است یا خیر، مهم است. اطلاعات زیر می‌تواند به مکالمات بین بیماران بیماری ام اس و پزشک متخصص کمک کند.
برای مطالعه مقاله «علل احتمالی ناباروری زنان چیست؟» کلیک کنید.
بیماری ام اس و پیشگیری از بارداری
تصمیم گیری در مورد پیشگیری از بارداری در زنان دارای پتانسیل باروری مبتلا به بیماری ام اس باید بر اساس دلایل زنان و زایمان گرفته شود تا دلایل عصبی، زیرا به نظر می‌رسد همه روش‌های پیشگیری از بارداری از نقطه نظر عصبی ایمن هستند. برخی از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است با اثربخشی سایر داروهای مورد استفاده برای کنترل علائم تداخل داشته باشند و بالعکس. زنان دارای پتانسیل باروری مبتلا به بیماری بیماری MS با کاهش مهارت اندام فوقانی ممکن است در استفاده از روش‌های مانع پیشگیری از بارداری مشکل داشته باشند
بیماری ام اس و بارداری
به طور کلی، بیماری MS تاثیری بر باروری ندارد. فناوری کمک باروری (ART) ممکن است خطر عود را در زنان بالقوه باروری افزایش دهد، اگرچه مطالعات آینده‌نگر برای بررسی عوامل مخدوش‌کننده احتمالی، از جمله شدت MS و تأثیر مکان بر پروتکل‌های ART و الگوهای تجویز DMT مورد نیاز است.
تاثیر بارداری بر بیماری ام اس
بارداری با تنظیم پایین پاسخ‌های ایمنی سلولی و وجود هورمون‌های بالقوه محافظت‌کننده عصبی مشخص میشود که هر دو از جنین در حال رشد محافظت می‌کنند. اثرات ضد‌التهابی و محافظت عصبی ترکیبی بارداری به نظر می‌رسد که تأثیر مثبتی بر بیماری ام اس نیز داشته باشد.
مطالعه‌ای بر روی ارتباط بین بارداری گذشته، باروری و اولین خطر رخداد دمیلینه کننده بالینی در زنان بالقوه باروری، تأثیر قوی، تجمعی و مفید بارداری و زایمان، از جمله اثر افزایشی دائمی از هر تولد را نشان داد. هیچ ارتباطی بین تعداد فرزندان و خطر اولین رویداد دمیلینه کننده در مردان بالقوه باروری یافت نشد. مطالعه بعدی در مورد برابری در کاهش خطر MS نشان می‌دهد که این اثر محدود به بارداری‌هایی است که در عرض 5 سال از شروع MS رخ داده‌اند.
پیامدهای بالینی و رادیولوژیکی ممکن است تحت تأثیر منفی بارداری و سقط جنین باشد. در یک مطالعه گذشته نگر از 123 بارداری در 123 زن با پتانسیل باروری، افزایش قابل توجهی در فعالیت التهابی پس از زایمان در MRI وجود داشت که با عود بیماری مرتبط بود. با این حال، تحقیقات قبلی هیچ اثری از عودهای پس از زایمان بر ناتوانی طولانی مدت نشان نداده است.
بررسی 188 بارداری که با ختم زودهنگام (خود به خودی و انتخابی) خاتمه یافتند، نشان داد که میزان عود و ضایعات التهابی در MRI افزایش یافته است، که اثرات آن در آنهایی که بیماری فعال‌تر و ضایعات التهابی بیشتری قبل از لقاح داشتند، بارزتر بود. مشاوره و پیگیری مناسب ممکن است برای کسانی که ختم بارداری زودهنگام را تجربه می‌کنند ضروری باشد.
به طور کلی، بیماری ام اس بر میزان سقط جنین، ناهنجاری‌های مادرزادی یا مرده زایی تأثیری ندارد. چندین مطالعه نشان داده است که کودکان متولد شده از زنان مبتلا به بیماری ام اس وزن کمتری در هنگام تولد دارند. در حالی که دیگران وزن نوزاد هنگام تولد را تا مانند جمعیت عمومی باشد.
مدیریت بیماری
هیچ یک از درمانهای اصلاح کننده بیماری (DMT) برای استفاده در دوران بارداری یا شیردهی تایید نشده است. به زنان با پتانسیل باروری توصیه میشود که DMT خود را برای مدت زمان مناسب مخصوص آن عامل متوقف کنند. زنان و مردان بالقوه باروری که تری فلونوماید یا کلادریبین را مصرف می‌کنند یا خواهند گرفت، باید در مورد اثرات تراتوژنیک آن داروها مشاوره شوند.
هیچ داده‌ای وجود ندارد که به طور قطعی اینترفرون بتا یا گلاتیرامر استات را با پیامدهای نامطلوب جنین مرتبط کند و برخی از پزشکان تا زمان بارداری اجازه استفاده از آن را می‌دهند. ریتوکسیماب در زنان دارای پتانسیل باروری با بیماری بسیار فعال که مایل به باردار شدن هستند مورد مطالعه قرار گرفته است. در یک گروه گذشته نگر که قبل از لقاح ریتوکسیماب دریافت کرده بودند، نگه داشتن ریتوکسیماب در دوران بارداری با افزایش عود بازگشت یا فعالیت بیماری مرتبط نبود. ریتوکسیماب خطر پیامدهای منفی جنینی را افزایش نمی‌دهد، از جمله در کسانی که انفوزیون ریتوکسیماب را ظرف 6 ماه پس از لقاح (50 نفر) و در طول سه ماهه اول (9 نفر) دریافت کردند. اکثر نوزادان در این مطالعه با شیر مادر (89٪) یا تغذیه انحصاری با شیر مادر (35٪) تغذیه می‌شدند و هیچ آسیبی برای نوزاد مشاهده نشد، از جمله نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می‌شدند هنگام از سرگیری تزریق ریتوکسیماب.
مدیریت علائم و عود
بسیاری از داروهای مورد استفاده برای مدیریت علائم بیماری ام اس ممکن است باعث آسیب جنین شوند (مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اسپاسم، عوامل کنترل مثانه)، و در صورت استفاده، باید برای کوتاه‌ترین مدت زمان با حداقل دوز موثر استفاده شوند.
خستگی ناشی از بیماری ام اس ممکن است خستگی طبیعی بارداری را افزایش دهد. علائم مثانه و روده ممکن است افزایش یابد، از جمله خطر بالاتر عفونت دستگاه ادراری و افزایش یبوست. مشکلات تعادل ممکن است با افزایش وزن بدتر شود.
عودهای آنقدر شدید که نیاز به درمان دارند را می‌توان با یک دوره کوتاه کورتیکواستروئید پس از سه ماهه اول با خیال راحت مدیریت کرد. تبادل پلاسما برای عودهای شدید ممکن است در دوران بارداری نیز بی‌خطر باشد، اگرچه داده‌ها محدود است. متیل پردنیزولون داروی ارجح است زیرا قبل از عبور از جفت متابولیزه میشود. IVIG برای استفاده در دوران بارداری بی‌خطر است و ممکن است در صورت تجویز پس از زایمان برای پیشگیری از عود در بیمارانی که در معرض خطر بالای عود هستند، فوایدی را به همراه داشته باشد. گلوکوکورتیکوئیدها در شیر مادر دفع می‌شوند، به این معنی که ممکن است پس از دریافت درمان با گلوکوکورتیکوئید برای عود، شیردهی به مدت 2-4 ساعت به تاخیر بیفتد.
ملاحظات اضافی زایمان و پس از زایمان
تمام اشکال بیهوشی برای زنان دارای پتانسیل باروری مبتلا به بیماری ام اس ایمن در نظر گرفته میشود. مدیریت بیهوشی نیازی به تغییر ندارد. بیهوشی اپیدورال بر احتمال عود پس از زایمان تأثیر نمی‌گذارد. در نظر داشته باشید که این اطلاعات باید در هفته‌های اولیه بارداری با تیم بیهوشی در میان گذاشته شود.
در مقایسه با جمعیت عمومی، افراد مبتلا به بیماری ام اس به میزان قابل توجهی در معرض خطر ابتلا به افسردگی قرار دارند و زنان دارای پتانسیل باروری ممکن است در معرض خطر بیشتری برای افسردگی در دوره پس از زایمان باشند. بیماران و پزشکان بهداشتی آنها باید نسبت به تغییرات خلقی در دوران بارداری و دوره پس از زایمان هوشیار باشند، زیرا این تغییرات می‌تواند بر مراقبت از خود و مراقبت از کودک تأثیر بگذارد. داروهای ضدافسردگی در دوران بارداری باید با احتیاط مصرف شوند.
یائسگی
یائسگی با بدتر شدن علائم بیماری MS همراه بوده است. بسیاری از علائم بیماری ام اس و یائسگی ممکن است همپوشانی داشته باشند، به عنوان مثال. خستگی، اختلال عملکرد مثانه، مشکلات شناختی، افسردگی و اختلالات خواب، و باید بر این اساس رسیدگی شود. هیچ منع مصرف عصبی شناخته شده‌ای برای زنان دارای پتانسیل باروری مبتلا به بیماری MS برای استفاده از HRT وجود ندارد.
سخن پایانی
رشد گسترده علم پزشکی در سال‌های اخیر باعث شده است تا درمان بیماری‌های مرتبط با ناباروری بسیار ساده‌تر از گذشته باشد. تنها کافی است تا به پزشک متخصص مراجعه کنید. دکتر مینودخت باورساد کریمی متخصص زنان و زایمان، فلوشیپ فوق تخصصی ناباروری و IVF از مجرب‌ترین پزشکانی است که می‌تواند به شما در کنترل بیماری ام اس و تاثیر آن بر ناباروری به شما کمک کند.